Waarde vakbroeder, beste Jasper,
Opnieuw moet ik beginnen met excuses, of zullen we ervan maken dat er in onze prille briefwisseling al een traditie is ontstaan, namelijk dat ik je véél te lang laat wachten op een volgende brief? Wederom heb ik niet echt een geldige reden, behalve dat ik misschien te moeilijk doe over het te kiezen onderwerp, terwijl ik helemaal geen zín heb in moeilijk doen. In gedachten was ik echt al vaak begonnen aan een epistel met een zwaar of belangrijk thema, maar als ik ga schrijven dwalen mijn gedachten steeds af naar de vraag die Relinde zichzelf stelt in haar blog: waarom werk ik eigenlijk in de zorg? En in het verlengde daarvan: Wat is er nu leuk aan een verpleeghuis? Het antwoord daarop is niet moeilijk. Er is namelijk helemaal niets leuk aan een verpleeghuis. Want natuurlijk realiseer ik me dat feitelijk niemand graag in een verpleeghuis komt wonen, dat de ouderenzorg kwalitatief gezien van ver moet komen en dat de krapper wordende budgetten dit lastig maken.
Toch word ik elke dag blij als ik de tuin van ons kleine huis in het hart van Amsterdam binnen fiets.