Blij van bewoners in trainingspakken

Waarde vakbroeder, beste Jasper,

Opnieuw moet ik beginnen met excuses, of zullen we ervan maken dat er in onze prille briefwisseling al een traditie is ontstaan, namelijk dat ik je véél te lang laat wachten op een volgende brief? Wederom heb ik niet echt een geldige reden, behalve dat ik misschien te moeilijk doe over het te kiezen onderwerp, terwijl ik helemaal geen zín heb in moeilijk doen. In gedachten was ik echt al vaak begonnen aan een epistel met een zwaar of belangrijk thema, maar als ik ga schrijven dwalen mijn gedachten steeds af naar de vraag die Relinde zichzelf stelt in haar blog: waarom werk ik eigenlijk in de zorg? En in het verlengde daarvan: Wat is er nu leuk aan een verpleeghuis? Het antwoord daarop is niet moeilijk. Er is namelijk helemaal niets leuk aan een verpleeghuis. Want natuurlijk realiseer ik me dat feitelijk niemand graag in een verpleeghuis komt wonen, dat de ouderenzorg kwalitatief gezien van ver moet komen en dat de krapper wordende budgetten dit lastig maken.

Toch word ik elke dag blij als ik de tuin van ons kleine huis in het hart van Amsterdam binnen fiets.

Steevast word ik daar namelijk verwelkomd door een groepje rokers in trainingspakken of truien met gaten. Eigenzinnige mannen en vrouwen zijn het, die zich nooit ergens wat van aangetrokken hebben, die geleefd hebben en genoten van alles wat onze stad biedt. Ze waren er lichamelijk, psychisch en sociaal gezien vaak ernstig aan toe voor ze bij ons werden opgenomen. Als ik zie hoe ze nu vrijwillig, in relatief goede gezondheid maar vooral weer (al is het maar soms) genietend van de stad en al haar verleidingen in Wittenberg wonen dan denk ik dat we toch iets goed doen. Dat dacht ik van de week ook toen ik je collega's Bin en Robert sprak terwijl zij bezig waren met het invullen van de Zorginhoudelijke Indicatoren. Vakmensen, die hun bewoners van haver tot gort kennen en liefdevol en met respect en waardering voor wie ze nu eenmaal zijn over hen praten.

Laat ons zo door gaan, stap voor stap de randvoorwaarden en daarmee de kwaliteit van leven voor onze bewoners verbeteren. Over randvoorwaarden gesproken, hoorde ik je nu laatst ergens knorren over de kwaliteit van het onderwijs? Hoe gaat het met je opleiding? Ja, schrijf eens een mooie reflectie over je opleiding voor me!

Rest me je alvast een fijne Sinterklaas te wensen, ik hoop dat de gedichten en surprise stress je niet al te somber maakt.

Groet! Lia

P.S. Niet je eigen rol vergeten te benoemen he, in die reflectie.

Lia Edel is manager wonen, zorg en welzijn bij Centrum voor Verpleeghuiszorg Wittenberg. Via deze blog onderhoudt zij een briefwisseling met collega Jasper Stiekema. Volgende week lees je zijn reactie.