(Dit artikel is een reactie op het blogartikel van Lia Edel 'Blij van bewoners in trainingspakken')
Waarde vakzuster, beste Lia,
Ook van mijn kant excuses, het waren nogal tumultueuze tijden de afgelopen weken, mijn aandacht was even elders.
Om met het laatste te beginnen, mijn verzoek is toch om niet te vaak het woord reflecteren te gebruiken, daar het op dit moment mijn eetlust verminderd. Het is het nieuwe toverwoord in de opleiding, zoals dat vroeger ‘’ feedback’’ was,’’ leermodel’’, en de ‘’actief luisteren’’ periode heb ik ook nog overleefd.
Begrijp me goed, er is niets mis om regelmatig bewust te zijn van wat en waarom je iets doet in je werk, maar dit gaat nu op een zo’n geforceerde wijze, dat het volgens mij zijn doel voorbij schiet, met als eventuele uiteindelijke consequentie dat het een holle frase kan gaan worden. En toen op de opleiding werd medegedeeld dat we de reflecties ook nog eens moesten motiveren, had ik toch een kort moment van verbijstering en ook treurnis.
Maar genoeg hier over, verder over je opmerking over het wonen en werken in een verpleeghuis, ik ben het met je eens, er zijn wel eens momenten dat ik spijt heb dat ik twintig jaar geleden geen DJ of speedboot handelaar ben geworden, maar desondanks zijn er toch veel momenten die het vak nog mooi maken.
