Blog Lia en Jasper

“Er zijn toch veel momenten die het vak nog mooi maken” (13-12-2012)

(Dit blogartikel is een reactie op onderstaande blog van Lia Edel)

 

Waarde vakzuster,  beste Lia,

Ook van mijn kant excuses, het waren nogal tumultueuze tijden de afgelopen weken, mijn aandacht was even elders.

Om met het laatste te beginnen, mijn verzoek is toch om niet te vaak het woord reflecteren te gebruiken, daar het op dit moment mijn eetlust verminderd. Het is het nieuwe toverwoord in de opleiding, zoals dat vroeger ‘’ feedback’’ was,’’ leermodel’’, en de ‘’actief luisteren’’ periode heb ik ook nog overleefd.

Begrijp me goed, er is niets mis om regelmatig bewust te zijn van wat en waarom je iets doet in je werk, maar dit gaat nu op een zo’n geforceerde wijze, dat het volgens mij zijn doel voorbij schiet, met als eventuele uiteindelijke consequentie dat het een holle frase kan gaan worden. En toen  op de opleiding werd medegedeeld dat we de reflecties ook nog eens moesten motiveren, had ik toch een kort moment van verbijstering en ook treurnis.

Maar genoeg hier over, verder over je opmerking over het wonen en werken in een verpleeghuis, ik ben het met je eens, er zijn wel eens momenten dat ik spijt heb dat ik twintig jaar geleden geen DJ of speedboot handelaar ben geworden, maar desondanks zijn er toch veel momenten die het vak nog mooi maken.

Wat ik erg mooi vind om te zien is het soort van generatiewisseling die er lijkt plaats te vinden in de bewonerspopulatie op dit moment. Een van onze laatste opnames is daar een mooi voorbeeld van, de man kwam binnen met een vrachtwagen vol elektrische apparatuur, is vervolgens dagen in zijn eentje bezig geweest het allemaal aan te sluiten (af een toe een krachtterm gebruikend), tot dat hij op dag drie mij riep en vol trots zijn installatie liet zien en horen.

Een studio waardig en vervolgens zette hij een cd op, waarna tot mijn grote verrassing en ook genoegen geen F. Bauer of J. Smit, maar  Jimi Hendrix uit zijn speakers denderde, gevolgd door Rare Earth en James Brown.

De ‘nieuwe ouderen’,  ik vind het een interessante en leuke doelgroep, waar we wat mij betreft op een andere manier moeten gaan inspelen, dan dat we tot op heden gewend zijn.

Sinterklaas heeft mij in het geheel niet somber gemaakt, daar ik er niet aan gedaan heb, moet zeggen dat dit goed bevallen is en het scheelt ook vervelende cadeau ’s  mijnerzijds, je zal toch maar een exemplaar van Vijftig Tinten Grijs uit een doos met lijm, geweekte ontbijtkoek en confetti moeten graven….

Laten wij elkaar nog spreken voor de kerst en tot die tijd:

Ik reflecteer dus ik besta, of beter nog;

Zij die reflecteren groeten u!

Jasper

Jasper is verzorgende IG op de afdeling gerontopsychiatrie in Wittenberg. Zijn blogartikelen maken deel uit van een briefwisseling met Lia Edel.

Blij van bewoners in trainingspakken (27-11-12)

Waarde vakbroeder, beste Jasper,

Opnieuw moet ik beginnen met excuses, of zullen we ervan maken dat er in onze prille briefwisseling al een traditie is ontstaan, namelijk dat ik je véél te lang laat wachten op een volgende brief? Wederom heb ik niet echt een geldige reden, behalve dat ik misschien te moeilijk doe over het te kiezen onderwerp, terwijl ik helemaal geen zín heb in moeilijk doen. In gedachten was ik echt al vaak begonnen aan een epistel met een zwaar of belangrijk thema, maar als ik ga schrijven dwalen mijn gedachten steeds af naar de vraag die Relinde zichzelf stelt in haar blog: waarom werk ik eigenlijk in de zorg? En in het verlengde daarvan: Wat is er nu leuk aan een verpleeghuis? Het antwoord daarop is niet moeilijk. Er is namelijk helemaal niets leuk aan een verpleeghuis. Want natuurlijk realiseer ik me dat feitelijk niemand graag in een verpleeghuis komt wonen, dat de ouderenzorg kwalitatief gezien van ver moet komen en dat de krapper wordende budgetten dit lastig maken.

Toch word ik elke dag blij als ik de tuin van ons kleine huis in het hart van Amsterdam binnen fiets. Steevast word ik daar namelijk verwelkomd door een groepje rokers in trainingspakken of truien met gaten.

Eigenzinnige mannen en vrouwen zijn het, die zich nooit ergens wat van aangetrokken hebben, die geleefd hebben en genoten van alles wat onze stad biedt. Ze waren er lichamelijk, psychisch en sociaal gezien vaak ernstig aan toe voor ze bij ons werden opgenomen. Als ik zie hoe ze nu vrijwillig, in relatief goede gezondheid maar vooral weer (al is het maar soms) genietend van de stad en al haar verleidingen in Wittenberg wonen dan denk ik dat we toch iets goed doen. Dat dacht ik van de week ook toen ik je collega's Bin en Robert sprak terwijl zij bezig waren met het invullen van de Zorginhoudelijke Indicatoren. Vakmensen, die hun bewoners van haver tot gort kennen en liefdevol en met respect en waardering voor wie ze nu eenmaal zijn over hen praten.

Laat ons zo door gaan, stap voor stap de randvoorwaarden en daarmee de kwaliteit van leven voor onze bewoners verbeteren. Over randvoorwaarden gesproken, hoorde ik je nu laatst ergens knorren over de kwaliteit van het onderwijs? Hoe gaat het met je opleiding? Ja, schrijf eens een mooie reflectie over je opleiding voor me!

Rest me je alvast een fijne Sinterklaas te wensen, ik hoop dat de gedichten en surprise stress je niet al te somber maakt.

Groet! Lia

P.S. Niet je eigen rol vergeten te benoemen he, in die reflectie.

Lia Edel is manager wonen, zorg en welzijn bij Centrum voor Verpleeghuiszorg Wittenberg. Via deze blog onderhoudt zij een briefwisseling met collega Jasper Stiekema. Volgende week lees je zijn reactie.

'Agressie blijft een schurend onderwerp' (24-12-2012)

(Dit blogartikel is een reactie op onderstaande blog van Lia Edel)

Beste Lia, waarde Vakzuster,

En nog even over de rolverdeling, jij Van Vooren, ik Bambergen begrijp ik hier uit, ik zal mijn lederhosen uit de kast halen. Weet jij nog een Joke Bruis?

Laten wij het inderdaad eens over agressie gaan hebben, wat mij betreft een onderwerp dat gedurende de 24 jaar die ik nu in zorg zit (en ook nu) een moeilijk, bijna schurend onderwerp is.

Vooropgesteld, ik vind agressie door patiënten en/of familieleden, zowel fysiek als verbaal nooit toelaatbaar. Elke organisatie waar ik voor werkte – ook deze – schiet in meer of mindere mate tekort in de begeleiding en afwikkeling van incidenten, naar mijn idee. Mensen die roepen dat het bij het vak hoort en dat we niet moeten piepen, hebben waarschijnlijk zelf nooit die vernederende klap gehad, zijn niet uitgescholden voor vieze nazi, of in hun gezicht gespuugd.

Dit zijn dingen waar je lang en veel last van kunt hebben. Onder elkaar bij ons op ‘geronto’ gaan wij er goed mee om denk ik. We vangen elkaar op, praten er over en helpen elkaar om de protocollen te volgen na een incident. Er is nu een cursus conflictbeheersing en dat is een zeer goede stap. Maar ik zou een nog pro-actievere houding willen van de organisatie, sowieso transparanter en uit de taboesfeer halend. Communicatie over wat er gebeurt met de formulieren die je hebt ingevuld na een incident en terugkoppeling. Sneller ingrijpen na een reeks van incidenten door één patiënt. Kortom: er zijn wat mij betreft nog vele verbeteringen nodig. Ik zie in de sociale media het onderwerp ook steeds meer opduiken. Laatst was er nog een symposium gewijd aan dit onderwerp, dus ik denk dat we de goede kant opgaan. Maar we zijn er nog niet…

Met een mix van angst en beven, maar toch ook vreugde begin ik inderdaad 30 oktober aan mijn opleiding niveau 4. Het angst en beven zit hem vooral in de hele dagen op een stoel in een te benauwd klaslokaal zitten, te weinig rookpauzes, de door jouw reeds genoemde rollenspelen en dingen afleren.

De vreugde lijkt mij verder voor zich spreken, maar ik vraag je wel om één ding: Als de dames en heren docenten de term zorgvrager gaan bezigen, heb ik dan toestemming om met propjes te gaan gooien en de sprinklerinstallatie te activeren?

Succes en sterkte met de kerstpakketten – vooral het juiste aantal – en je andere drukke werkzaamheden.

Met vriendelijke groet,

The Darklord Of The Subgroepjes,

Jasper Stiekema

Jasper is verzorgende IG op de afdeling gerontopsychiatrie in Wittenberg. Zijn blogartikelen maken deel uit van een briefwisseling met Lia Edel.

Niet piepen (18-12-2012) 

Amsterdam, 18 oktober 2012

Beste Jasper, waarde Vakbroeder,

Het spijt me dat deze brief je later bereikt dan ik aanvankelijk van plan was. Nu kan ik natuurlijk zeggen dat ik het vreselijk druk heb met allerlei gewichtige zaken, het is immers begrotingstijd, het aantal benodigde kerstpakketten moet weer worden doorgegeven en de meting van de Zorginhoudelijke Indicatoren staat voor de deur. De werkelijke reden voor het uitblijven van dit schrijven ligt echter hierin: de zinnen willen niet zo reviaans uit de pen vloeien als we hadden afgesproken. Daarnaast, waar moet ik eigenlijk over schrijven? Een akelig geval van writer’s block, nog vóór ik een woord aan het papier heb toevertrouwd. Ik heb daarom bedacht, dat jij in deze briefwisseling degene bent die het reviaanse sfeertje gaat neerzetten en voor de scherpe vakinhoudelijke observaties gaat zorgen, ik ben dan wel -zoals altijd- gewoon de aangever. Fijn dat je akkoord bent.

Terzake dan maar. De afgelopen weken heb ik me in toenemende mate geërgerd aan artikelen over de zorg in vakbladen en discussies op twitter, waarbij Jan en alleman iets van het handelen van verzorgenden en verpleegkundigen vindt. ‘Zorgmedewerkers nemen geen griepprik omdat ze dom zijn’, ‘In verpleeghuizen gebeuren schandalige dingen en werken alleen ongediplomeerden’, en een heel recente: ‘Verzorgenden en verpleegkundigen die in de GGZ werken moeten niet piepen over agressie, dit hoort bij hun vak’.

Psychiaters komen aan het woord (want die weten alles), broodschrijvers ventileren hun mening (want die weten alles beter), maar wat vinden de mensen die dagelijks werken met cliënten die agressief gedrag kunnen vertonen er eigenlijk van? Leeft dit onderwerp op onze afdeling gerontopsychiatrie? Hoe gaan jullie als team en als individuele medewerker hiermee om? Voel je je deskundig genoeg om agressie zoveel mogelijk te voorkomen en voel je je gesteund door de organisatie als je wel met agressie te maken krijgt?

Veel vragen, ik hoop dat je de tijd vindt om je reactie op papier te zetten, ik weet namelijk dat jij op dit moment wel heel druk bent met iets belangrijks want je begint deze maand met de opleiding tot verpleegkundige. Ik wens je veel succes en vooral plezier in de opleiding en hoop hier later in onze briefwisseling ook nog over te lezen, waarbij ik me vooral verheug op smeuïge verhalen over alle subgroepjes, flapovers en rollenspellen waar jij het lijdend voorwerp van zult zijn natuurlijk.

Voor nu kijk ik uit naar je reactie en hoop ik dat het herfstweer je niet al te somber stemt.

Groet!

Lia

P.S. Die laatste zin begint er wel een beetje op te lijken toch?

Lia Edel is manager Wonen, Zorg en Welzijn van verpleeghuis Wittenberg. Haar blogartikelen maken deel uit van een briefwisseling met Jasper Stiekema.