De zorg roept vraagtekens op

Een paar weken geleden was ik op reis in Viëtnam. Een geweldig land: prachtige natuur, mooie steden, heerlijke stranden en vooral: lieve bevolking. De bewoners die in het toerisme werken willen de mooiste trips voor je regelen, zonder daarvoor vanzelfsprekend een fooi te verwachten. Niets is hen teveel gevraagd.

Maak je een trip met de bus? Ze brengen je zonder moeite met hun tuktuk naar de opstapplaats.  Bestel je eten? Vaak krijg je een bord fruit als extraatje, als dank dat je hun restaurant gekozen hebt. Kortom: als het gaat om vriendelijkheid en gastvrijheid, dan is Viëtnam echt een land om als voorbeeld te nemen.

Vraagtekens

Wat me ook opviel, is dat reisleiders, buschauffeurs en medewerkers in hotels en restaurants het oprecht leuk vinden om een praatje met je te maken. Eén van de eerste vragen die ze stellen is: “Wat voor werk doe je”. Zo ook één van de eerste dagen, door een gids op een bootje op de Mekong. Vol enthousiasme vertelde ik dat ik werk voor een zorginstelling in Amsterdam. Wat ik daar precies mee bedoelde was de wedervraag van de gids. Ik legde uit dat Amsta een organisatie is die zorg en wonen biedt aan onder andere oudere mensen en dat deze mensen wonen in verpleeg- of verzorgingshuizen. De gids keek me nog steeds niet begrijpend aan. Ik vertelde nog wat meer over hoe het er dan aan toe gaat in zo’n verpleeg- of verzorgingstehuis, maar de vragende blik bleef op het gezicht van de gids aanwezig. Toen pas viel het kwartje…

Mantelzorg

In Viëtnam is het gebruikelijk om je oude en/of zieke ouders in huis te nemen. Zij komen bij jou wonen of jij bent eerder al bij hen ingetrokken. Alleen of samen met jouw gezin. Het is ook niet ongebruikelijk dat ook broers en zussen – met hun familie – in datzelfde huis wonen. Ouderen worden dus veelal thuis verzorgd, door hun kinderen en kleinkinderen. Kijk, dat is nog eens mantelzorg. Het begrip ‘verpleeghuis’ is in Viëtnam dus voor de meeste mensen niet bekend. Vandaar de vraagtekens bij mijn gids, toen ik hem over mijn werkgever vertelde.

Cultuur

Het maakte mij weer eens duidelijk hoe cultuurgeboden de zorg eigenlijk is. In Nederland zijn er weinig mensen te vinden die hun ouders in huis nemen, als dat nodig blijkt door ouderdom of ziekte. In Viëtnam en veel andere Aziatische landen is dit een vanzelfsprekend gegeven. De ontwikkelingen in de zorgsector in Nederland maken het dat ook wij hier steeds meer een beroep moeten doen op mantelzorgers. Een bezoekje aan Vietnam doet ons dan misschien realiseren dat een paar uurtjes mantelzorg in de week niet veel is, vergeleken met de situatie daar.

Sanne Hekman

Communicatieadviseur Amsta