Niet piepen

Amsterdam, 18 oktober 2012

Beste Jasper, waarde Vakbroeder,

Het spijt me dat deze brief je later bereikt dan ik aanvankelijk van plan was. Nu kan ik natuurlijk zeggen dat ik het vreselijk druk heb met allerlei gewichtige zaken, het is immers begrotingstijd, het aantal benodigde kerstpakketten moet weer worden doorgegeven en de meting van de Zorginhoudelijke Indicatoren staat voor de deur. De werkelijke reden voor het uitblijven van dit schrijven ligt echter hierin: de zinnen willen niet zo reviaans uit de pen vloeien als we hadden afgesproken. Daarnaast, waar moet ik eigenlijk over schrijven? Een akelig geval van writer’s block, nog vóór ik een woord aan het papier heb toevertrouwd. Ik heb daarom bedacht, dat jij in deze briefwisseling degene bent die het reviaanse sfeertje gaat neerzetten en voor de scherpe vakinhoudelijke observaties gaat zorgen, ik ben dan wel -zoals altijd- gewoon de aangever. Fijn dat je akkoord bent.

Terzake dan maar. De afgelopen weken heb ik me in toenemende mate geërgerd aan artikelen over de zorg in vakbladen en discussies op twitter, waarbij Jan en alleman iets van het handelen van verzorgenden en verpleegkundigen vindt. ‘Zorgmedewerkers nemen geen griepprik omdat ze dom zijn’, ‘In verpleeghuizen gebeuren schandalige dingen en werken alleen ongediplomeerden’, en een heel recente: ‘Verzorgenden en verpleegkundigen die in de GGZ werken moeten niet piepen over agressie, dit hoort bij hun vak’.

Psychiaters komen aan het woord (want die weten alles), broodschrijvers ventileren hun mening (want die weten alles beter), maar wat vinden de mensen die dagelijks werken met cliënten die agressief gedrag kunnen vertonen er eigenlijk van? Leeft dit onderwerp op onze afdeling gerontopsychiatrie? Hoe gaan jullie als team en als individuele medewerker hiermee om? Voel je je deskundig genoeg om agressie zoveel mogelijk te voorkomen en voel je je gesteund door de organisatie als je wel met agressie te maken krijgt?

Veel vragen, ik hoop dat je de tijd vindt om je reactie op papier te zetten, ik weet namelijk dat jij op dit moment wel heel druk bent met iets belangrijks want je begint deze maand met de opleiding tot verpleegkundige. Ik wens je veel succes en vooral plezier in de opleiding en hoop hier later in onze briefwisseling ook nog over te lezen, waarbij ik me vooral verheug op smeuïge verhalen over alle subgroepjes, flapovers en rollenspellen waar jij het lijdend voorwerp van zult zijn natuurlijk.

Voor nu kijk ik uit naar je reactie en hoop ik dat het herfstweer je niet al te somber stemt.

Groet!

Lia

P.S. Die laatste zin begint er wel een beetje op te lijken toch?

Volgende week lees je de reactie Jasper

Lia Edel is manager Wonen, Zorg en Welzijn van verpleeghuis Wittenberg