'Agressie blijft een schurend onderwerp'

(Dit is een reactie op onderstaande blog 'Niet piepen')

Beste Lia, waarde Vakzuster,

Je legt de lat meteen hoog, reviaans nog wel, ik vrees dat ik een ieder toch zal moeten teleurstellen, want hoewel slaaf van het werk van Reve zal er natuurlijk geen sprake zijn dat ik ook meer enigszins in de buurt kom. Maar samen kunnen we in ieder geval ons best doen er iets fatsoenlijks van te maken.

En nog even over de rolverdeling, jij Van Vooren, ik Bambergen begrijp ik hier uit, ik zal mijn lederhosen uit de kast halen. Weet jij nog een Joke Bruis?

Laten wij het inderdaad eens over agressie gaan hebben, wat mij betreft een onderwerp dat gedurende de 24 jaar die ik nu in zorg zit (en ook nu) een moeilijk, bijna schurend onderwerp is.

Vooropgesteld, ik vind agressie door patiënten en/of familieleden, zowel fysiek als verbaal nooit toelaatbaar. Elke organisatie waar ik voor werkte – ook deze – schiet in meer of mindere mate tekort in de begeleiding en afwikkeling van incidenten, naar mijn idee. Mensen die roepen dat het bij het vak hoort en dat we niet moeten piepen, hebben waarschijnlijk zelf nooit die vernederende klap gehad, zijn niet uitgescholden voor vieze nazi, of in hun gezicht gespuugd.

Dit zijn dingen waar je lang en veel last van kunt hebben. Onder elkaar bij ons op ‘geronto’ gaan wij er goed mee om denk ik. We vangen elkaar op, praten er over en helpen elkaar om de protocollen te volgen na een incident. Er is nu een cursus conflictbeheersing en dat is een zeer goede stap. Maar ik zou een nog pro-actievere houding willen van de organisatie, sowieso transparanter en uit de taboesfeer halend. Communicatie over wat er gebeurt met de formulieren die je hebt ingevuld na een incident en terugkoppeling. Sneller ingrijpen na een reeks van incidenten door één patiënt. Kortom: er zijn wat mij betreft nog vele verbeteringen nodig. Ik zie in de sociale media het onderwerp ook steeds meer opduiken. Laatst was er nog een symposium gewijd aan dit onderwerp, dus ik denk dat we de goede kant opgaan. Maar we zijn er nog niet…

Met een mix van angst en beven, maar toch ook vreugde begin ik inderdaad 30 oktober aan mijn opleiding niveau 4. Het angst en beven zit hem vooral in de hele dagen op een stoel in een te benauwd klaslokaal zitten, te weinig rookpauzes, de door jouw reeds genoemde rollenspelen en dingen afleren.

De vreugde lijkt mij verder voor zich spreken, maar ik vraag je wel om één ding: Als de dames en heren docenten de term zorgvrager gaan bezigen, heb ik dan toestemming om met propjes te gaan gooien en de sprinklerinstallatie te activeren?

Succes en sterkte met de kerstpakketten – vooral het juiste aantal – en je andere drukke werkzaamheden.

Met vriendelijke groet,

The Darklord Of The Subgroepjes,

Jasper Stiekema

Jasper is verzorgende IG op de afdeling gerontopsychiatrie in Wittenberg.

Over een paar weken lees je weer een briefwisseling tussen Lia en Jasper