“Er zijn toch veel momenten die het vak nog mooi maken”

(Dit artikel is een reactie op het blogartikel van Lia Edel 'Blij van bewoners in trainingspakken') 

Waarde vakzuster,  beste Lia,

Ook van mijn kant excuses, het waren nogal tumultueuze tijden de afgelopen weken, mijn aandacht was even elders.

Om met het laatste te beginnen, mijn verzoek is toch om niet te vaak het woord reflecteren te gebruiken, daar het op dit moment mijn eetlust verminderd. Het is het nieuwe toverwoord in de opleiding, zoals dat vroeger ‘’ feedback’’ was,’’ leermodel’’, en de ‘’actief luisteren’’ periode heb ik ook nog overleefd.

Begrijp me goed, er is niets mis om regelmatig bewust te zijn van wat en waarom je iets doet in je werk, maar dit gaat nu op een zo’n geforceerde wijze, dat het volgens mij zijn doel voorbij schiet, met als eventuele uiteindelijke consequentie dat het een holle frase kan gaan worden. En toen  op de opleiding werd medegedeeld dat we de reflecties ook nog eens moesten motiveren, had ik toch een kort moment van verbijstering en ook treurnis.

Maar genoeg hier over, verder over je opmerking over het wonen en werken in een verpleeghuis, ik ben het met je eens, er zijn wel eens momenten dat ik spijt heb dat ik twintig jaar geleden geen DJ of speedboot handelaar ben geworden, maar desondanks zijn er toch veel momenten die het vak nog mooi maken.

Blij van bewoners in trainingspakken

Waarde vakbroeder, beste Jasper,

Opnieuw moet ik beginnen met excuses, of zullen we ervan maken dat er in onze prille briefwisseling al een traditie is ontstaan, namelijk dat ik je véél te lang laat wachten op een volgende brief? Wederom heb ik niet echt een geldige reden, behalve dat ik misschien te moeilijk doe over het te kiezen onderwerp, terwijl ik helemaal geen zín heb in moeilijk doen. In gedachten was ik echt al vaak begonnen aan een epistel met een zwaar of belangrijk thema, maar als ik ga schrijven dwalen mijn gedachten steeds af naar de vraag die Relinde zichzelf stelt in haar blog: waarom werk ik eigenlijk in de zorg? En in het verlengde daarvan: Wat is er nu leuk aan een verpleeghuis? Het antwoord daarop is niet moeilijk. Er is namelijk helemaal niets leuk aan een verpleeghuis. Want natuurlijk realiseer ik me dat feitelijk niemand graag in een verpleeghuis komt wonen, dat de ouderenzorg kwalitatief gezien van ver moet komen en dat de krapper wordende budgetten dit lastig maken.

Toch word ik elke dag blij als ik de tuin van ons kleine huis in het hart van Amsterdam binnen fiets.

Hoor wie klopt daar kinderen…

De klok is alweer een uur vooruit gegaan, de donkere avonden beginnen eerder en de ‘r’ is in de maand. In alle supermarkten liggen al pepernoten, suikergoed, taaitaai en chocoladeletters. Dit betekent voor mij drukke werkmaanden, maar tevens ook de gezelligste. Omdat veel cliënten van Amsta jonger aandoen dan hun echt leeftijd, zijn er veel zogenaamde ‘gelovers’. Dit vraagt om een zorgvuldige aanpak van activiteiten en veel voorbereidingen. Er moeten heel wat schoenen worden gevuld en Sinterklaas komt op 1 december op de kindergroepen. Als "hulpsinterklaas” mag ik de cadeautjes kopen voor de cliënten van Amsta. Ik krijg al voorpret bij het idee als ik de verbazing mag zien op de gezichten. Tevens komen er op locatie De kleine Johannes een aantal zwarte pieten om met de cliënten te gaan dansen tijdens de disco. Kortom: zodra de Sint in het land is, wordt het bij Amsta VG een groot feest!

Ik wens iedereen al een fijne pakjes avond toe!

Groeten Kim de Witte,

Coördinator recreatie VG

Waarom wil je in hemelsnaam in de zorg werken?

Op zaterdag 3 november jl. organiseerde Abvakabo een open dag bij het Sarphatihuis. In de actietent hing een poster "Weg met de Raad van Bestuur van Amsta". De dag ervoor deed Abvakabo ‘aangifte’ tegen de Raad van Bestuur van Amsta: wegens diefstal. Gesuggereerd werd dat de RvB van twee mensen 1,2 miljoen verdient.

De afgelopen dagen heb ik hier – ik kan het niet anders zeggen – enorm van gebaald. Ten eerste jokt de Abvakabo. Natuurlijk verdien ik geen 6 ton per jaar (mijn dochter van 11 liet me overigens weten dat dat best leuk zou zijn geweest). Geen bestuurder van Amsta verdient meer dan de Balkenende norm en we houden ons aan de nieuwe wet over de normering van de topinkomens van bestuurders. De kosten van de Raad van Bestuur van Amsta maken nog geen  0,4% uit van het organisatiebudget. Ik roep Abvakabo op om zich druk te maken over zaken die zoden aan de dijk zetten; voor kwaliteit van zorg, in plaats van zich bezig te houden met stemmingmakerij.

Samenwerking

Wat me echt zorgen baart, is dat Abvakabo het management en de zorgmedewerkers uit elkaar probeert te drijven. We gaan een ontzettend moeilijke tijd tegemoet in de zorg. Als  Amsta gaan we het alleen redden als we dit sàmen doen. Zorgmedewerkers moeten managers laten weten wat ze nodig hebben om het met nòg minder geld toch vol te houden. Managers moeten met nòg minder budget het werk mogelijk maken. Ik richt me daarom op onze medewerkers. Ik ga proberen een aantal "fabels" uit de lucht te halen.

In dubio

Ik ben in dubio. Deze weken zijn er weer de jaarlijkse Maatschappelijke Stage Markten. Deze informatiemarkten zijn bedoeld voor leerlingen van het middelbaar onderwijs (VMBO t/m VWO), in de leeftijd van 13 t/m 16 jaar.

Zij moeten jaarlijks tussen de 28 en 40 uur een maatschappelijk stage lopen bij een bedrijf of instelling. Amsta is zo'n plek. Bij ons lopen ze gedurende 1 week stage binnen de Verstandelijk Gehandicaptenzorg, op groep 1a of 1b op locatie De kleine Johannes (aan de Overtoom). Enorm spannend voor zowel leerlingen als cliënten. We zijn momenteel ook bezig om een stage te organiseren waarbij een hele klas tegelijk komt. Bijvoorbeeld om een evenement te organiseren, aansluitend bij een zorgbehoefte van bewoners.

Maar waarom ik in dubio stond, is omdat er in het nieuwe regeerakkoord staat dat de maatschappelijke stage zal worden afgeschaft! Heeft het dan nog zin om nu leerlingen te gaan werven? Ik besloot om toch naar de markten te gaan, met een kraam vol informatie. En wat ben ik blij dat ik gegaan ben! De leerlingen hebben veel leuke ideeën en geven me enorm veel energie. Amsta zal voorlopig blijven samenwerken met deze leuke groep jongeren, in het kader van hun maatschappelijke stage. Net zolang Den Haag het toelaat.

P.S. Kijk voor meer informatie over de maatschappelijke stage op www.VCA.nu.

Groeten Kim de Witte

Kim is werkzaam als coördinator Recreatie van alle VG locaties bij Amsta. Zij organiseert allerlei leuke activiteiten voor cliënten en coördineert ook de inzet van vrijwilligers.

'Agressie blijft een schurend onderwerp'

(Dit is een reactie op onderstaande blog 'Niet piepen')

Beste Lia, waarde Vakzuster,

Je legt de lat meteen hoog, reviaans nog wel, ik vrees dat ik een ieder toch zal moeten teleurstellen, want hoewel slaaf van het werk van Reve zal er natuurlijk geen sprake zijn dat ik ook meer enigszins in de buurt kom. Maar samen kunnen we in ieder geval ons best doen er iets fatsoenlijks van te maken.

En nog even over de rolverdeling, jij Van Vooren, ik Bambergen begrijp ik hier uit, ik zal mijn lederhosen uit de kast halen. Weet jij nog een Joke Bruis?

Laten wij het inderdaad eens over agressie gaan hebben, wat mij betreft een onderwerp dat gedurende de 24 jaar die ik nu in zorg zit (en ook nu) een moeilijk, bijna schurend onderwerp is.

Vooropgesteld, ik vind agressie door patiënten en/of familieleden, zowel fysiek als verbaal nooit toelaatbaar. Elke organisatie waar ik voor werkte – ook deze – schiet in meer of mindere mate tekort in de begeleiding en afwikkeling van incidenten, naar mijn idee. Mensen die roepen dat het bij het vak hoort en dat we niet moeten piepen, hebben waarschijnlijk zelf nooit die vernederende klap gehad, zijn niet uitgescholden voor vieze nazi, of in hun gezicht gespuugd.

Niet piepen

Amsterdam, 18 oktober 2012

Beste Jasper, waarde Vakbroeder,

Het spijt me dat deze brief je later bereikt dan ik aanvankelijk van plan was. Nu kan ik natuurlijk zeggen dat ik het vreselijk druk heb met allerlei gewichtige zaken, het is immers begrotingstijd, het aantal benodigde kerstpakketten moet weer worden doorgegeven en de meting van de Zorginhoudelijke Indicatoren staat voor de deur. De werkelijke reden voor het uitblijven van dit schrijven ligt echter hierin: de zinnen willen niet zo reviaans uit de pen vloeien als we hadden afgesproken. Daarnaast, waar moet ik eigenlijk over schrijven? Een akelig geval van writer’s block, nog vóór ik een woord aan het papier heb toevertrouwd. Ik heb daarom bedacht, dat jij in deze briefwisseling degene bent die het reviaanse sfeertje gaat neerzetten en voor de scherpe vakinhoudelijke observaties gaat zorgen, ik ben dan wel -zoals altijd- gewoon de aangever. Fijn dat je akkoord bent.

Terzake dan maar. De afgelopen weken heb ik me in toenemende mate geërgerd aan artikelen over de zorg in vakbladen en discussies op twitter, waarbij Jan en alleman iets van het handelen van verzorgenden en verpleegkundigen vindt. ‘Zorgmedewerkers nemen geen griepprik omdat ze dom zijn’, ‘In verpleeghuizen gebeuren schandalige dingen en werken alleen ongediplomeerden’, en een heel recente: ‘Verzorgenden en verpleegkundigen die in de GGZ werken moeten niet piepen over agressie, dit hoort bij hun vak’.